Włoskie miłości.

Rozdział 1
- Cosimo wstawaj, ostatni dzień szkoły! Chyba nie chcesz się spóźnić? - obudził mnie krzyk mojej mamy. Uchyliłem lekko oczy i ujrzałem ją, stojącą w drzwiach z niedbale zarzuconymi rękoma na biodrach. Ubrana jeszcze w zieloną piżamę uśmiechała się do mnie. Włosy miała spięte w koka. Podeszła do okna i podniosła żaluzje.
- Nie.. Błagam.. - powiedziałem nakładając na głowę poduszkę. Moja mama - dyrektor banku, jako mama dobra i wyrozumiała, ale mocno odczuć można jej wysokie stanowisko, które pełni na co dzień. Jest uparta, lubi rozkazywać i potrafi zajść za skórę każdego człowieka. Prócz tego jest niemalże perfekcyjna. Zawsze śmiała się ze mnie, że nie potrafię wstać na czas do szkoły i zawsze się spóźniam. Co ja na to poradzę, iż lubię spać? Perfekcyjność nie przechodzi w genach.
- Wstawaj, bo poleję Cię wodą. - zaśmiała się cicho i wyszła z pokoju. Gdy przymknąłem oczy z nadzieją, że mogę jeszcze na chwilę się zdrzemnąć usłyszałem dźwięk mojego iPhone'a. Zakląłem cicho pod nosem i po omacku znalazłem telefon ręką. Nie patrząc kto dzwoni, odebrałem.
- Kto śmie mnie budzić? - zapytałem poważnym tonem. W słuchawce usłyszałem dobrze mi znajomy śmiech. Vincenzo.
- Enzo, co chcesz? - zapytałem powstrzymując śmiech. Enzo to mój najlepszy przyjaciel, znamy się od dziecka. Przy nim nie można się nudzić, szczególnie dlatego, że ma bardzo zaraźliwy śmiech. Z nas dwóch to on zawsze ma te głupie pomysły.
- Wielmożny Panie, zaszczycę Panicza na śniadaniu i mam nadzieję, iż mi Pan pozwoli. - powiedział naśladując arystokratę.
- Jeżeli Pan musi. - odparłem. Chwila ciszy i oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
- Będę za 10 minut. - zakomunikował i się rozłączył. Skoro on tu będzie za chwilę to oznacza, że pora wstać. Nie może zastać mnie w łóżku.
Kiedyś przyszedł do mnie, gdy jeszcze spałem. Nie dość, że porysował mnie mazakiem to jeszcze oblał wodą. Żartowniś.
Niechętnie podniosłem się z łóżka. Wstałem i rozprostowałem się. Jak ja się cieszę, że to już koniec roku szkolnego i wczesnego wstawania.
Ubrałem szybko czarne dżinsy i czarną bokserkę z napisem 'Vakance' *
Popsikałem się perfumem, zabrałem granatowy plecak i wszedłem do kuchni, w której siedziała już ubrana mama. Jak zawsze w czarny damski garnitur.
- Przez te ubrania zmienisz się kiedyś w faceta, albo sofę.. zobaczysz. - parsknąłem śmiechem i nalałem sobie kawy.
- Takie wymogi. - odparła. - Po za tym, synku.. Nikt nie kupiłby Ci sofy z takiego materiału, bo jest okropny. - dokończyła i wróciła do czytania gazety. Zacząłem się śmiać. W misce wymieszałem płatki z zimny mlekiem, w drugiej misce do Enza zrobiłem to samo. Gdy chciałem usiąść w mieszkaniu rozległ się dźwięk pukania. Podszedłem szybko do drzwi i otworzyłem je. W progu stał wysoki szatyn o dużych brązowych oczach. Ubrany w czarne spodenki do kolan i granatową koszulę, z przewieszonym plecakiem na jednym ramieniu stał z uśmiechem.
- Ziom, przeszkodziłeś mi dzisiaj już drugi raz! - powiedziałem i gestem wpuściłem go do środka.
- Nie przesadzaj. Nie moja wina, że zawsze, gdy dzwonię to albo jesz, albo śpisz. Jesteś jak taki stworek robiący tylko dwie czynności. - uśmiechnął się i poszedł do kuchni, a ja za nim.
- Dobry. - powiedział do mojej rodzicielki i usiadł obok niej. - Widzę, że Pani ogarnięta, nie to co syn. -
Moja mama uśmiechnęła się tylko i wstała.
- Idę do pracy. Miłego dnia chłopcy. - poczochrała nas po głowie, zabrała torebkę i wyszła z mieszkania.
- Jak to jest, że zawsze, gdy przychodzę to ona wychodzi? - zapytał wciskając do ust łyżkę z płatkami. - Nie lubi mnie?
- Ona Cię kocha, serio. - łyknąłem kawy.
- Aż czuję tą ironię w głosie, kłamco. - zmrużył oczy i przez chwilę patrzył na mnie z poważną miną. - Mój mózg uważa, że przychodzę za późno, czyli w porze, gdy wychodzi do pracy. Niech tak zostanie.
- Twój co? - zapytałem zdziwiony. Przerwałem jedzenie i lekko otwarłem usta ze zdziwienia. Enzo lekko  uderzył mnie z pięści w ramię.
- Bardzo śmieszne, ha ha. - zabrał mój kubek z kawą i się napił. - Jak ja uwielbiam śniadania u Ciebie. - nachylił miskę i dopił mleko. Wstał, odłożył naczynie i ruszył w stronę toalety.
- Jak to jest, że ty zawsze wsysasz to jedzenie jak odkurzacz? - zapytałem śmiejąc się. Po chwili zrobiłem to co on i poszedłem za nim. Chłopak stał przy lustrze i układał włosy na żelu. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się.
- Chcesz też?
- Nie, dzięki. Wolę swoją naturalną piękność. - przeczesałem ręką włosy. - Rusz się, bo trzeba jechać.
Przeszedłem do swojego pokoju, zabrałem portfel, który wsadziłem do kieszeni i poszedłem ubrać granatowe conversy. Z półki zabrałem czarne okulary ray ban wayfarer. Schyliłem się po plecak, zarzuciłem go na prawe ramię i ostatni raz spojrzałem w lustro. Obok mnie stał już Enzo ze śmieszną miną.
- Wystraszyłem Cię? - zapytał.
- Nie. - przeczesałem włosy ręką.
- A teraz? - ukazał zęby i zrobił 'straszną' minę, która w jego wykonaniu wyszła komicznie.
- Stary, może Cię zasmucę, ale powiem Ci bolesną prawdę. - położyłem dłoń na jego ramieniu.
- Nie jesteś i nigdy nie będziesz straszny.
*Vakance (włoski) wakacje
* * *
Gdy dwie godziny później na przerwie przed literaturą włoską Enzo wyciągał książki ze swojej szafki, ja stałem obok, oparty o metalowe drzwiczki i patrzyłem na najpiękniejszą dziewczynę, która jest w tej szkole - Tina. Wysoka szatynka o dużych brązowych oczach na ogół miła i pomocna. Dzisiaj ubrana w czarne leginsy, białą koszulę i białe balerinki. Włosy związane w długiego warkocza. Stała po przeciwnej stronie, także opierając się, trzymając książki i rozmawiając ze swoimi przyjaciółkami - Monicą i Aną. Patrzyłem na nią bez przerwy. Miałem po nadzieję, że na mnie spojrzy.
- Oh, a Ty cały czas w tej Tinie? - zapytał Enzo patrząc w ich stronę. - Patrz lepiej na Monicę. - wskazał brodą na przyjaciółkę Tiny - średniej wysokości rudawa dziewczyna o dużych, zielonych oczach. Dobra z nauk ścisłych, miła. Ezno kocha się w niej jeszcze od przedszkola. Tylko on przynajmniej z nią rozmawia i spotyka co jakiś czas. Szczęściarz.
- Pf, Tina.. To Anioł, Bogini.. - szepnąłem wciąż wpatrując się w nią.
Nagle stała się rzecz absolutnie nieoczekiwana - Tina odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Prosto w moje oczy. Patrzyła tak dłuższą chwilę, uśmiechnęła się, 'puściła' mi prawe oko i odeszła w stronę klasy.
- Czy ja dobrze widziałem, czy Twój Anioł w końcu na Ciebie spojrzał? - zaśmiał się Enzo.
- Chyba zemdleję.. Czy tylko mi jest gorąco?
- Tak, szczególnie w spodniach. - poklepał mnie po plecach, zaczął się śmiać i poszedł przed siebie.
- Enzo, matole! - krzyknąłem za nim i równocześnie poczułem, że lekko się czerwienię. Kiedyś go uduszę. Zadzwonił dzwonek, więc poszedłem prosto do sali. Usiadłem na ostatnim miejscu, wyciągnąłem zeszyt i ku mojemu zdziwieniu ławkę obok mnie usiadła Tina. Nigdy wcześniej tutaj nie siadała.
- Cześć. - szepnęła i uśmiechnęła się szeroko. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, jeżeli tutaj usiądę?
- Nie, jasne, że nie. - odparłem z uśmiechem. Jej aksamitny głos wciąż rozchodził się w mojej głowie niczym echo.
- Witam uczniów. - do sali wszedł młody nauczyciel z literatury włoskiej. Wysoki, umięśniony, zawsze zadbany z poczesanymi włosami i nieskazitelnymi ubraniami. Niekiedy zastanawiam się czy nie jest gejem.
- Wiem, że jest ostatni dzień szkoły, ale kazałem wam napisać wiersz. Jest jakiś ochotnik? - zapytał. Wszyscy jęknęli, a on lekko uśmiechnął się i spojrzał do dziennika.
- No więc.. Może Fasani? Cosimo? Masz? - zapytał nachylając się na prawej nodze, aby mnie zobaczyć. - Masz?
- Mam, mam. - westchnąłem. Wziąłem do ręki zeszyt i ruszyłem przed siebie, na środek klasy do mównicy. - Tylko to trochę głupie jest. - szepnąłem.
- Piszesz dobre wiersze, Cosimo. Czytaj. - powiedział nakazując rękę.
- Eh, no dobra.. Tylko bez śmiechów.. - szepnąłem. Otworzyłem odpowiednią stronę i zacząłem czytać. - Amor wystawił mnie jak tarczę strzale.. - zacząłem spoglądając co chwilę na Tinę. Słuchała wpatrzona we mnie. - jak słońcu śnieg i tak jak wosk ogniowi, jak mgłę na wiatr, on słowa moje łowi, bo choć Cię wołam, Ty nie słyszysz wcale. - przerwałem na chwilę. Dziewczyna wciąż patrzyła na mnie. - Z oczu twych runął cios, co rani stale i nic dlań czas i przestrzeń nie stanowi;
od Ciebie samej idą jak domowi:
słońce i wiatr, i żar, w którym się palę. - ponownie przerwałem i spojrzałem na nauczyciela. Głowę opierał o pięść i słuchał uważnie.
- Myśli to strzały, Twoja twarz to słońce. - wypowiedziałem to słowo patrząc na dziewczynę. Chyba domyśliła się, że chodzi o nią. - pragnienie - ogień, tą trojaką bronią miłość mnie rani, niszczy i olśniewa;
anielski śpiew i słowa nie cichnące, od których moce żadne mnie nie bronią:
laurowy wiatr, co życie me rozwiewa*. - skończyłem, zabrałem zeszyt i poszedłem w stronę mojej ławki. Usłyszałem ciche brawa.
- Dostajesz 5 już na następny rok. - powiedział nauczyciel i usiadł za biurkiem.
Ja usiadłem na krześle i wyciągnąłem iPhon'a. Gdy czytałem poczułem wibracje.
'Na przerwie w mojej sali!' - sms od Jennifer. Odłożyłem telefon i otworzyłem zeszyt.
- Mam pytanko. - szepnęła Tina i nachyliła się w moją stronę. - Odczułam, że.. że to było do mnie.. Ten wiersz..
- Szczerze? - zapytałem.
- Nie, okłamuj mnie. - zaśmiała się cicho. - Więc?
- Jak najbardziej prawidłowe odczucie. - odpowiedziałem po chwili namysłu. Dziewczyna chciała coś dodać, ale nauczyciel jej przerwał. Stanął pomiędzy naszymi ławkami i patrzył to na mnie to na nią.
- Panno Amiccuci, chce się Pani z nami czymś podzielić? - zapytał patrząc na nią, później jego wzrok skierował się na mnie. - Panie Fasani, niech się Pan z nią umówi i nie przeszkadza mi na lekcji. - pogroził palcem i wrócił na swoje miejsce. Naprawdę myśli, że jest groźny?
- Pogadamy na przerwie, okej? - szepnęła, a ja się uśmiechnąłem. Nauczyciel zaczął coś tłumaczyć, a ja zatopiłem się w wytworach własnej wyobraźni i zacząłem rysować w zeszycie. Gdy zadzwonił dzwonek coś do mnie doszło.
- Słuchaj, Tina.. Za godzinę kończę, a teraz przypomniało mi się, że Pani Jennifer mnie wzywała. Może odprowadzę Cię do domu i wtedy pogadamy? - zaproponowałem wsadzając zeszyt do torby. Dziewczyna przytaknęła z uśmiechem. Nie powiem, że nie, ale strasznie mi ulżyło, że się zgodziła.
Wybiegłem z klasy, przebiegłem dwa długie korytarze i wpadłem do klasy Jen.
- Cześć Pani nauczycielko. - powiedziałem zamykając za sobą drzwi. Wysoka blondynka o niebiesko - brązowych oczach siedziała za biurkiem. Ubrana w ciemne rurki i dżinsową koszulę. Włosy jak zwykle rozpuszczone.
- Cześć kochany uczniu. - uśmiechnęła się szeroko. Usiadłem na ławce na przeciwko jej biurka. Dziewczyna spojrzała na mnie.
- Więc co się stało? - zapytałem.
- W sumie to nic. Chciałam Cię zobaczyć i zaproponować wieczorne piwo i film u mnie. - uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Jennifer pochodzi z Ameryki i ma całkowicie inne zwyczaje niż my, włosi. Zakładam, że żadna Włoszka nie zaproponowałaby chłopakowi piwa, jeszcze uczniowi. Ale za to ją kocham. Jest miła, bardzo wrażliwa, wyrozumiała, w pewnym sensie inna i mogę z nią porozmawiać jak z facetem - ma 3 braci, więc mnie rozumie.
- A co z Gaetanem? - Gaetano to okropny chłopak Jen. Większość dziewczyn może uznać go za atrakcyjnego, ale to kawał chama.
- Zerwałam z nim. To koniec. - szepnęła. Złożyła jakieś papiery i wstała. Oparła się o biurko.
- Coś.. coś Ci zrobił?
- Nie, nic. Skończyłam z nim i tyle. - powiedziała z wymuszonym uśmiechem. Wstałem i objąłem ją w talii.
- Zawsze masz mnie.. Może niższego od Ciebie, ale i tak kochanego. -
Dziewczyna zaśmiała się.
- Wpadnij o 19, dobrze? I spadaj na lekcje, drogi uczniu. - wyszła z sali, a ja za nią. Ona skierowała się do pokoju nauczycielskiego, a ja w przeciwną stronę do Enza, który opierał się o ścianę.
- Od dzisiaj wszystko się zmieni! - powiedziałem zachwycony.
- Co, Jen zaproponowała Ci łóżko? - zapytał. Uderzyłem go w głowę.
- Nie bałwanie. Matoł z Ciebie. My jesteśmy..
- Tak, tak. Tylko przyjaciółmi. - przerwał mi.
- Oh, Ty byś myślał tylko o jednym. Łóżko, łóżko i łóżko. A nie na tym życie polega.
- Mówisz tak, bo jesteś prawiczkiem.
- Spieprzaj. To są moje prywatne sprawy! - oburzyłem się i walnąłem go w ramię. Skąd on niby o tym wiedział? Po za tym, nie powinien tak o tym mówić, nie w szkole.
- Dobra, tak serio.. To jaki jest ten Twój powód do tej niby zmiany?
- Tina! - powiedziałem radośnie. - Odprowadzam ją do szkoły. Zajebiście stary, zajebiście. Po za tym, obiecałem sobie, że wraz z początkiem wakacji zmienię swoje życie.
Chłopak zaczął się głośno śmiać. Wprost nie rozumiałem jego reakcji.

----------------------------------------------------------------------
Mam nadzieję, że jest w miarę ok. c;
 Tutaj gif Cosima i Enza. :3